Insensitive Katipunero

Apat na araw na lang at makakauwi na akong Davao. Ako'y nagagalak at makikita kong muli ang aking pamilya. Umaapaw ang aking pananabik upang mahaplos ang aking mga mahal na kapamilya, sapagkat tiyak kong hahaplusin din nila ako. Halos isang taon din akong di nakauwi sa amin, ito na yata ang pinakamatagal na panahong nalayo ako sa mahal kong pamilya, super duper miss na miss ko na to the max ang lutong bahay ni inay, ang sarap niyang magluto ng bahay. Kapag naaalalalala ko ang mga bagay na 'to ako'y napapangiti nang di ko namamalayan, yung parang sa movies.

Mahirap talagang malayo sa pamilya lalu na kapag nagtatrabaho ka. Sa pag uwi mo walang asong sasalubong sayo't maglalambing, walang mga ngiting nakakapawi ng pagud at pag-aalapaap, at higit sa lahat walang lutong bahay ni Inay. Ang tanging kagaanan ko lang ng loob sa lugar na to ay ang paborito kong kape -- ang STARVUXZ, at higit sa lahat ang pagmamahal ng pinakamamahal kong syotang balbon. Sa Cebu kasi nakabase ang Job ko, dito ako nagjojob. Sa isang IT company ako nagtratrabaho, di gaanong kilala ang company namin nang mga taong walang alam, ngunit lingid sa kanilang kaalaman ito ay pinagpipitagan sa industriya ng IT(Informacion Teqnolohija). Ok naman ang job ko kahit na mahirap masaya naman kasi maraming taong masayahin (gay).

hahaha... isang taon na pala akong nalayo sa mahal kong pamilya. Marami nang nagbago sa akin. Sa mga napagdaanan ko ay masasabi kong mas nagmature ako bilang isang Filipino at isang mangingibig. Naiintindihan ko na ngayon kung ano ang pakay ng Diyos sa akin, vocation kung baga, at yun ay ang maging isang Future Father. Noong nasa kolehiyo palang ako laging bumabagabag sa aking puso't isipan ang english na tanong na: "What is my purpose in life?" Sinubukan kong magbasa ng "A Purpose Driven Life", subalit tinamad ako ayaw kung magbasa tungkol sa mga tagumpay ng ibang tao; gusto kong iguhit ang sarili kung kapalaran gamit ang espada ng pag-ibig at kalasag ng pananampalataya, at magtagumpay sa sarili kong lakas at kapangyarihan. Ngayon ay alam ko na, nais ng Diyos na ako'y magpasabog ng pag-ibig sa buong mundo.

Magveviente quatro na ako sa susunod na taon at nararamdaman kong nagsisimula na akong mag quarter-life crisis, napapansin ko ring iba na ang fashion sense ko kung ikukumpara sa mga teen eidyer ngayon na nagchichill out sa Ayala Center. Naaalalalala ko tuloy nong akoy teen eidyer pa madalas akong pag sabihan na insensetive kahit wala akong ginagawang masama. Huli na nang malaman ko nong college na ang ibig sabihin pala noon ay torpe ako. Pero hindi ako torpe, sa mga panahon na iyon masyado lang akong immature, hindi pa ako handa sa commitment -- may gatas pa ako sa labi. Char!

Talagang nagbabago ang ikot ng mundo kapag ikaw ay nalulon sa pag-ibig, may mga panahon na bigla ka na lang mapapangiti, magtataka ka tapos ay mafefeel mo na lang na para kang isang canned beer na shinake muna bago binuksan at sa pagbukas nito ay sisquirt ang foam with tremendous pressure, yan ang pakiramdam ng taong in love, umaapaw sa kaligayahan. Pakiramdam mo ay ikaw ang center of all happiness. Araw2x ay may epiphany.

Sa buhay walang atrasan, walang replay o pause, subalit may stop (you're dead) . Ang kinabukasan ay darating kahit matulog ka lang, kagaya ni Rip Van Winkle. Ang ating mga desisyon sa araw2x ang siyang magsheshape ng ating kinabukasan. Walang perfectong buhay, ang kasiyahan ay laging may kaakibat na kalungkutan at ito ang nagpapasaya nang ating pagkatao, sapagkat mas na aappreciate mo ang sarap kapag nakaranas ka nang pait. Gusto kong mabuhay ng masaya at matagal. Gusto kung maging isang groovy Lolo. Gusto kong mag iwan ng pamanang maipagmamalaki ng aking mga descendants, kaya sasalubungin ko ang mga pagsubok at hamon ng kinabukasan na dilat ang mata, hawak ang espada ng pag-ibig sa kanang kamay at ang kalasag ng pananampalataya sa kabila, sapagkat ayaw kong matulad kay Rip Van Winkle. Punitin ang mga cedula!!! Mabuhay ang Katipunan!!!